Eicel volgt het leven van een jonge vrouw aan het begin van haar moederschap. Hoe ze als onzekere studente de angst heeft om te veel te zijn en dus gaat minderen. Hoe ze in één klap verliefd wordt op meneer Zaadcel. Hoe ze tijdens haar zwangerschap begint met meerderen en haar lichaam als jonge moeder in een nieuw licht leert zien, hoewel van rozengeur en maneschijn geen sprake is. Met luchtige geestigheid en een zwierige verteltoon beschrijft Gaia Willemars het leven – de steun die vrienden, filosofie en het Jodendom voor haar vormden – zonder weg te deinzen van moeilijke onderwerpen als een eetstoornis en het trauma na verkrachting. Eicel laat zelfs de meest pessimistische lezer achter met hoop.